Δεν θα επικαλεστώ ούτε έρευνες, ούτε στατιστικές θα σας πω με απλά λόγια τον λόγο για τον οποίο εμείς, σαν γονείς, λέμε ναι στην συν-κοίμηση!!!
Να ξεκινήσω λέγοντας πως "έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λες" αναφερόμενη στον εαυτό μου. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου έλεγα κι εγώ "πολλά τραγούδια" αλλά όταν "μπήκα στον χορό" έβγαλα απλά τον σκασμό! Τι εννοώ μπορείτε να δείτε εδώ : Μαμάδες μεγάλη μπουκιά φάτε...!
Οι πρώτες 40 περίπου μέρες με τα διδυμα μας βρήκαν να κοιμόμαστε (λέμε τώρα) και οι τέσσερίς μας στην κρεβατοκάμαρα...οι γονείς στο κρεβάτι μας και τα δίδυμα σε μια κούνια κολλητά στο κρεβάτι μας. Σαν οπαδός του ύπνου "ο καθένας στο δωμάτιό του" (ούτε καν στο κρεβάτι του) και έχοντας αρχίσει να μην βολεύονται σε μια κούνια 2 μωρά, αποφάσισα μετά τις 40 ημέρες να μεταφέρω την κούνια στο παιδικό και το κάθε μωρό να κοιμάται στην δικιά του!!! Μέγα λάθος!!! Το έβλεπα, το ένιωθα αλλά επέμενα πως είναι το "σωστό"!!! "Πρέπει να μάθουν από μικρά!" έλεγα....
Δυστυχώς τα δίδυμα ήταν ολιγό-υπνα μωρά.....κατά την διάρκεια της ημέρας κοιμόντουσαν με τα χίλια ζόρια, ο ύπνος είχε διάρκεια 20 λεπτών και πολλές φορές κοιμόντουσαν εναλλάξ...το ίδιο δύσκολος ήταν και ο βραδινός ύπνος.... Μαμ, κακά και νάνι ταυτόχρονα και εναλλάξ. όλη τη νύχτα ήμασταν στο "πόδι", να κλαίει το ένα να ξυπνάει το άλλο, να τρέχουμε με τα γάλατα παραμάσχαλα κ.τ.λ. Εννοείτε ότι είχαμε καταντήσει ζόμπι από την κούραση και τα νεύρα μας ήταν κρόσσια από την αϋονία...Αυτή η παράνοια κράτησε 2 χρόνια κι εκεί ήταν που λυγίσαμε σωματικά και ψυχικά και "υπέκιψα" στην συν-κοίμηση!
Το πρώτο βράδυ με βαριά καρδιά (λόγω των μέχρι τότε αντιλήψεών μου) πήρα τη μια και ξαπλώσαμε στην κρεβατοκάμαρα ενώ ο μπαμπάς πήρε την άλλη και ξάπλωσαν στο παιδικό....ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!!! Απόλυτη ηρεμία και ύπνος non stop!!!!! Το πρωί ξυπνήσαμε παραξενεμένοι (μην σας πω συγκινημένοι χαχα) και εμφανώς ανανεωμένοι και οι δύο, πίναμε καφέ και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε τον 8ωρο σερί ύπνο μας!! Μετά από 2 χρόνια αϋπνίας βρήκαμε την "φόρμουλα" που μας βολεύει, που μας ξεκουράζει και μας δίνει δύναμη για την επόμενη ημέρα!!! Πραγματικό δώρο Θεού!
Τώρα που σας γράφω οι μικρές είναι 5 ετών! Η μια, εδώ και λίγους μήνες ζήτησε να κοιμάται μόνη της στο κρεβάτι της, ενώ η άλλη εξακολουθεί να θέλει να κοιμάται μαζί μου όμως μου λέει να την βάλω στο κρεβάτι της μόλις κοιμηθεί καλά. Εννοείτε πως μερικές φορές ξυπνάνε και αναζητούν να χουχουλιάσουν στο κρεβάτι μας και πως τα μεσημέρια ξαπλώνουμε οι τρεις μας και ξεκουραζόμαστε αγκαλίτσα!
Δεν είμαι "ειδικός" για να κρίνω αν η συν-κοίμηση είναι "σωστή".... απλά από την εμπειρία μου ως διδυμομαμά χωρίς καμία βοήθεια σας λέω ότι με βόλεψε, με βοήθησε να ξεκουράζομαι και να παραμένω ήρεμη...και ήρεμη μαμά = ήρεμα παιδιά!
Εσείς τι λέτε βάση της εμπειρίας σας; Σωστή ή λάθος αυτή τη τακτική;
Να ξεκινήσω λέγοντας πως "έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λες" αναφερόμενη στον εαυτό μου. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου έλεγα κι εγώ "πολλά τραγούδια" αλλά όταν "μπήκα στον χορό" έβγαλα απλά τον σκασμό! Τι εννοώ μπορείτε να δείτε εδώ : Μαμάδες μεγάλη μπουκιά φάτε...!
Οι πρώτες 40 περίπου μέρες με τα διδυμα μας βρήκαν να κοιμόμαστε (λέμε τώρα) και οι τέσσερίς μας στην κρεβατοκάμαρα...οι γονείς στο κρεβάτι μας και τα δίδυμα σε μια κούνια κολλητά στο κρεβάτι μας. Σαν οπαδός του ύπνου "ο καθένας στο δωμάτιό του" (ούτε καν στο κρεβάτι του) και έχοντας αρχίσει να μην βολεύονται σε μια κούνια 2 μωρά, αποφάσισα μετά τις 40 ημέρες να μεταφέρω την κούνια στο παιδικό και το κάθε μωρό να κοιμάται στην δικιά του!!! Μέγα λάθος!!! Το έβλεπα, το ένιωθα αλλά επέμενα πως είναι το "σωστό"!!! "Πρέπει να μάθουν από μικρά!" έλεγα....
Δυστυχώς τα δίδυμα ήταν ολιγό-υπνα μωρά.....κατά την διάρκεια της ημέρας κοιμόντουσαν με τα χίλια ζόρια, ο ύπνος είχε διάρκεια 20 λεπτών και πολλές φορές κοιμόντουσαν εναλλάξ...το ίδιο δύσκολος ήταν και ο βραδινός ύπνος.... Μαμ, κακά και νάνι ταυτόχρονα και εναλλάξ. όλη τη νύχτα ήμασταν στο "πόδι", να κλαίει το ένα να ξυπνάει το άλλο, να τρέχουμε με τα γάλατα παραμάσχαλα κ.τ.λ. Εννοείτε ότι είχαμε καταντήσει ζόμπι από την κούραση και τα νεύρα μας ήταν κρόσσια από την αϋονία...Αυτή η παράνοια κράτησε 2 χρόνια κι εκεί ήταν που λυγίσαμε σωματικά και ψυχικά και "υπέκιψα" στην συν-κοίμηση!
Το πρώτο βράδυ με βαριά καρδιά (λόγω των μέχρι τότε αντιλήψεών μου) πήρα τη μια και ξαπλώσαμε στην κρεβατοκάμαρα ενώ ο μπαμπάς πήρε την άλλη και ξάπλωσαν στο παιδικό....ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!!! Απόλυτη ηρεμία και ύπνος non stop!!!!! Το πρωί ξυπνήσαμε παραξενεμένοι (μην σας πω συγκινημένοι χαχα) και εμφανώς ανανεωμένοι και οι δύο, πίναμε καφέ και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε τον 8ωρο σερί ύπνο μας!! Μετά από 2 χρόνια αϋπνίας βρήκαμε την "φόρμουλα" που μας βολεύει, που μας ξεκουράζει και μας δίνει δύναμη για την επόμενη ημέρα!!! Πραγματικό δώρο Θεού!
Τώρα που σας γράφω οι μικρές είναι 5 ετών! Η μια, εδώ και λίγους μήνες ζήτησε να κοιμάται μόνη της στο κρεβάτι της, ενώ η άλλη εξακολουθεί να θέλει να κοιμάται μαζί μου όμως μου λέει να την βάλω στο κρεβάτι της μόλις κοιμηθεί καλά. Εννοείτε πως μερικές φορές ξυπνάνε και αναζητούν να χουχουλιάσουν στο κρεβάτι μας και πως τα μεσημέρια ξαπλώνουμε οι τρεις μας και ξεκουραζόμαστε αγκαλίτσα!
Δεν είμαι "ειδικός" για να κρίνω αν η συν-κοίμηση είναι "σωστή".... απλά από την εμπειρία μου ως διδυμομαμά χωρίς καμία βοήθεια σας λέω ότι με βόλεψε, με βοήθησε να ξεκουράζομαι και να παραμένω ήρεμη...και ήρεμη μαμά = ήρεμα παιδιά!
Εσείς τι λέτε βάση της εμπειρίας σας; Σωστή ή λάθος αυτή τη τακτική;
Ακολούθησε τις Βlog-o-logies στο facebook
Και εγω ακολουθω αυτη την τακτικη γιατι απλα με βολευει. Ασε που δεν θελει να ακουσει λεξη για να κοιμηθει στο κρεβατι του. Δοκίμασα 2-3 φορες, μεχρι και πινακα επιβράβευσης εχω κανει αλλα ειδα οτι ήταν πολυ ανησυχος και ετσι σταματησα τις προσπάθειες. Τωρα είναι 2 και κοιμαται μαζι μου στο κρεβατι μου. Και φυσικα κοιμαμαι και εγω καλυτερα. Οταν μεγαλωσει ακομη λιγο θα το ζητησει μονος του νομιζω. Δεν υπαρχει λογος να τον πιεζω αφου δεν εχει μαθει μεχρι σημερα να κοιμαται μονος του. Ξερει ομως οτι το κρεβατι που κοιμαται ειναι της μαμας και το δικο του ειναι στο άλλο δωματιο. Ποτε μου δεν τον εμαθα οτι το κρεβατι μου ειναι και δικο του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κόρη μου 6 σχεδόν δεν κοιμήθηκε μαζί μας ποτέ (έκτος απο τα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού που "χωρίζει" από τον μπαμπά της για 2 μήνες που φευγουμε διακοπές και το θεωρώ λογικό γτ της λείπει).Από την άλλη ο μικρός μου 2 χρόνων κοιμάται μαζί μου τα βράδια.Οπότε ήμαστε..Ελένη στο κρεβάτι της μπαμπάς κρεβατοκάμαρα ή καναπές/μαμά Ηλίας καναπές ή κρεβατοκάμαρα.Υπάρχουν μεσημέρια που ο μικρός ζηταει να κοιμηθεί με την αδελφή του άρα το θέμα του είναι να κοιμάται με κάποιον.Δεν ξερω εαν βολέυει ή όι,αν είναι σωστό ή λάθος,ξέρω,βλέπω,νιώθω ότι το παιδι αυτό έχει ανάγκη και κανεις δεν θα μου πει αν ειναι σωστό να δίνω την ασφάλεια και την σταθερότητα που αποζητάει το παιδι.όταν θα πρέπει να κοπεί θα γινει απο μονο του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά όσοι "επιλέξαμε" συν-κοιμηση είχαμε του λόγους μας ή τους λόγους τους (και με το "τους" αναφέρομαι στα παιδια). Θα ήθελα να ακούσω και την άλλη άποψη όμως.... Σας ευχαριστω για τα σχόλια όμορφες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά μου!
Κοιμάμαι ακόμα με την κόρη μου που σε λιγο θα γίνει 4 ..Κοιμομασταν μαζι απο την πρωτη μερα που γεννήθηκε. .για σχεδόν 4 μήνες απο το μαιευτήριο και έπειτα την κοιμησα αποκλειστικά πανω στο στήθος μου και εγω ημιορθια να δυσκολεύομαι αφάνταστα να κοιμηθώ. Έκανα υπομονή ομως γιατί λογω ΓΟΠ μονο ετσι ηρεμουσε. Επελεξα τον κοινο υπνο από ένστικτο. Το κοριτσάκι μου το καμαρωνω γιατι μοιράζει απλόχερα στον κοσμο την αγάπη που εισπράττει στο σπίτι. Την βλέπω να ανθίζει στην κυριολεξία ακριβώς επειδή ανταποκρινομαστε σε καθε της ανάγκη. Εύχομαι η καθεμία μας να ακουει το ένστικτο της και οχι τους διάφορους Κακοθελητές που ψιθυριζουν διάφορα! !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ κοιμάμαι ακόμα με το τζιτζίκι μου που είναι 5 χρονών και όπως τον βλέπω για κανένα χρόνο ακόμα θα κοιμόμαστε μαζί. Δεν νομίζω ότι είναι κακό αντιθέτως εφόσον έχει την ανάγκη μου πρέπει να είμαι εκεί. Η σιγουριά για την μαμά δεν καλύπτεται με κανένα "πρέπει" και με καμιά "οδηγία χρήσεως¨"Και σίγουρα δεν καταλαβαίνω πως θα γίνει ένα παιδί πιο ανεξάρτητο όταν το αναγκάζουμε να κοιμάται μόνο του χωρίς να νιώθει ασφάλεια και ηρεμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πολύ άργησες να ανακαλύψεις αυτήν την παραδεισένια λύση!!Και εμείς με τη μικρή 4,5 κοιμόμαστε μαζί,ο μεγάλος 7 κοιμάται μόνος του τώρα αν και μέχρι τα 5 ήταν μαζί μας και αυτός. Βέβαια ακόμα και τώρα όποτε θέλει έρχεται στο κρεβάτι μας.Δεν αρνούμαι ποτέ.Χαίρομαι που είστε όλοι καλά και κοιμάστε παρεούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφή